شیراز؛شهر فرهنگ و هنر و ادب
شیراز ، پایتخت فرهنگی ایران ،مرکز استان فارس که پنجمین شهر بزرگ و پرجمعیت ایران است ، به عنوان یکی از کلان شهرهای ایران نیز شناخته می شود. اما چه چیزی باعث شده که این شهر ، روزی مخصوص به خود را در تقویم رسمی کشور ثبت کند ؟
زندگی در این کلان‌شهر ، باوجود آمیختگی با مقتضیات دنیای مدرن همچنان دلنشین و گره‌خورده با تساهل، خوش‌باشی و دل‌به‌نشاطی است که نه فقط گردشگران داخلی بلکه گردشگران زیادی را هم از خارج کشور به خود جذب کرده است.
چرا ۱۵ اردیبهشت روز شیراز است ؟
اکثریت مردم ، شیراز را به اردیبهشت و اردیبهشت را به شیراز می‌شناسند؛ این تنها درهم‌تنیدگی دو مفهوم نیست، بلکه پیوستگی عطر بهار نارنج در باغ ها و خیابان ها که تشخیص خیال و واقعیت را در ذهن انسان ناممکن می کند ، آب‌وهوایی خوش و دلگشا با پیشینه‌ای تاریخی و فرهنگی و ادبی ، گرمای دل انگیز و رخوت انگیزی که خو و طبع مردمان این شهر را نیز دیگرگونه پرداخته و اوج طراوت و زیبایی آن که در نیمه ماه اردیبهشت با "روز شیراز" جان دوباره می گیرد ، جایی رویایی و بهشتی را پدید آورده است.
علاوه بر طبیعت زیبای این شهر تاریخی ، باغ ها و جاذبه های فرهنگی و ادبی ، اهمیت این شهر تماشایی را دوچندان کرده اند . اهمیت این شهر در حدی است که حتی روزی در تقویم هم برای آن در نظر گرفته شده و ۱۵ اردیبهشت به نام روز شیراز نامگذاری شده است. پیش از این در مورد هیچ کدام از شهرهای ایران سابقه نداشته که روزی به نام شهری خاص معرفی شود و شیراز در مورد تکه تازه است. شورای شهر شیراز در آغاز دهه ۸۰ شمسی پیشنهاد نامگذاری روزی به نام شیراز را ارائه کرد که این امر با موافقت مجلس شورای اسلامی مواجه شد و به این ترتیب ۱۵ اردیبهشت‌ماه به نام روز شیراز در تقویم ملی ایران به ثبت رسید.
با هتل الیزه در مقاله جشن میانه بهار و روز شیراز؛ روز عاشقی و شیدایی همراه باشید تا در مورد شیراز بیشتر بدانید...
نیم نگاهی به تاریخچه شهر شیراز
شهر شیراز قدمتی بسیار طولانی دارد . نام این شهر بنا به روایت اسناد تاریخی و الواح گلی ایلامی که متعلق به 2000 سال پیش از میلاد، در گوشه جنوب غربی این شهر یافت شد، به نام تیرازیس اشاره دارد که بر اثر گذر زمان به شیراز تغییر نام داده است. کاوش‌های باستان‌شناسی در تخت جمشید، به سرپرستی جورج کامرون در سال 1314 خورشیدی ، به پیدایش خشت‌نبشته‌هایی ایلامی انجامید که بر روی چند فقره از آنها به قلعه‌ای بنام «تیرازیس» یا «شیرازیس» اشاره شده است. نام «شیراز» بر روی مهر هایی مربوط به اواخر ساسانی و اوایل اسلام، در محل قصر ابونصر یافت شده است.
جغرافیای ویژه شهر شیراز
احاطه شدن شهر شیراز در دره ای با کوه های زاگرس ، سبب ساز آب و هوایی خاص می باشد که چهار فصل متمایز را برای مردم به ارمغان می آورد که حاصل آن اعتدال در طبع نیز هست؛ به قول حافظ شیرازی:
شیراز شهر فرهنگ و هنر و ادب
ویژگی‌های فرهنگی شهر شیراز چیزی کم از جنبه تاریخی آن ندارد . این شهر تماشایی تاریخی ، قرن‌ها فرهنگ را با خود یدک می‌کشد و همواره در زمینه علم و ادب و شعر سرآمد می باشد و شخصیت‌های بزرگی را در دامان خود پرورش داده است.
احداث کتابخانه بزرگی در زمان عضدالدوله دیلمی که کتاب‌های متعددی از علوم روز را در خود جای داده بود، برای قرن ها شیراز را به دارالعلم و برج اولیا معروف کرده بود؛ تا جایی که سعدی، شاعر و جهانگرد شیرازی، گفته بود:
"چه شام و چه مصر و چه بر و چه بحر / همه روستایند و شیراز شهر "
شروع اردیبهشت با زادروز سعدی شیرازی، شاعر سخن‌سرای ایران زمین و پایان آن با بزرگداشت ملاصدرای شیرازی، از فلاسفه شهیر کشور همراه است که اهمیت این ماه در شیراز را به‌خوبی نشان می‌دهد و با این اوصاف می‌توان فهمید که ثبت یک روز به نام شیراز در تقویم ایران تا چه اندازه مهم و لازم بوده است.
جشن میانه بهار / بهاربد
در تقویم ایران باستان ، هر سال بر اساس چهار فصل تقسیم‌بندی شده بود که اول و میانه هر فصل جشن گرفته می‌شد. به این ترتیب، پانزده اردیبهشت، که طبیعت ایران به اوج زیبایی خود می‌رسد ، روزی خاص و عزیز بحساب می آید؛ و به جشن بهاربد معروف می باشد.
جشن میانه‌ی بهار یا جشن بهاربد که به معنای میانه‌ی فصل سبز یا میانه‌ی بهار است، در مکان هایی مثل حوض سعدیه شیراز و چشمه کناریش برگزار می شدند.
باتوجه به اینکه امروزه دیگر خیلی از رسوم ایرانی و باستانی به فراموشی سپرده شده است و کسی از آنها خبری ندارد، حیف است اگر بدانیم و بشناسیم و دیگران را از این مناسبات آگاه نکنیم. شاید این گفتن و یادآوری ها سبب ساز احیای دوباره آنها شد..
از آنجا که اردیبهشت مصادف با جشن بهاربد و بهترین زمان سفر به شیراز است، انتخاب روز شیراز در این ماه یکی از تصمیم‌های خردمندانه شورای شهر شیراز بوده است.
